สารของคุณเป็นหลักสำคัญของยุทธศาสตร์ด้านสื่อของคุณ คุณจำเป็นต้องตัดสินใจว่าอะไรคือแก่นของสิ่งที่คุณต้องการจะบอก เป้าหมายของสารคือการจับแก่นสำคัญที่สุดของประเด็นของคุณ นำเสนอในรูปแบบที่เข้าถึงได้ง่าย  สารที่ดีจะใส่วิธีที่คุณวางกรอบประเด็น ท่าทีของคุณต่อประเด็น และการเรียกร้องให้มีปฏิบัติการไว้ในนั้น สารไม่ใช่ “ข้อมูลและประเด็นเต็มรถบรรทุกนั่นที่คุณอยากจะเทใส่ประชาชนอเมริกัน” อย่างที่จิม ไฮทาวเวอร์ยืนยัน แต่มันคือข้อมูลเต็มรถบรรทุกที่เคี่ยวจนงวด  และแสดงออกในแบบปลุกเร้าเพื่อที่คนได้รับสารจะจดจำสารนั้นได้ ขอให้ใช้จินตนาการว่าจะจัดแสดงและนำพาสารของคุณไปได้อย่างไร ความเป็นไปได้มีอย่างไร้ที่สิ้นสุด บางครั้งคนก็ให้ความสนใจสารที่อยู่บนสิ่งที่มีขนาดใหญ่เห็นได้ง่าย อย่างป้ายผ้าขนาดใหญ่หรือป้ายสัญลักษณ์  

(จากหนังสือ Spin Works! โดยโรเบิร์ต เบรย์)

• อย่าตอบคำถามนักข่าว จงโต้กับพวกเขากลับไป 
• ยกประโยคเด่น (จากเอกสารต่างๆ ที่คุณจัดเตรียมไว้) มาพูด
• พูดย้ำสารของคุณบ่อยๆ
• ยึด “ที่มั่น” อยู่แต่ในสารของเรา
• จัดทำ “คำหลักๆ ของสาร” และท่องไว้เป็นคาถาประจำตัว
• สารที่ดีจะถูกส่งไปยังผู้รับสารอย่างต่อเนื่องและผ่านสื่อหลากหลาย เช่นป้ายผ้า ป้ายสัญลักษณ์ โปสเตอร์ ประโยดเด่น เพลง คำโห่ร้องเชียร์ การวาดชอล์ค และอื่นๆ 
• ถ้าคุณกำลังจะออกไปยังท้องถนน คุณอาจจะลองคิดให้ตัวคุณเองเป็นสารเคลื่อนที่ ถึงแม้คุณจะไม่ได้พูดกับคนที่เดินผ่านไปมา สารของคุณก็จะถูกนำเสนอออกไป (จินตนาการถึงผลกระทบจากกลุ่มของคุณ ตอนที่กำลังขึ้นรถไฟไปยังที่ปฏิบัติการ) การทำสารที่ชัดเจนก็จะช่วยได้มาก ตอนที่ช่างภาพถ่ายรูปของคุณเอาไปประกอบเรื่องที่เขียนได้แย่ เพราะคนเขียนไม่สนใจจะคุยกับผู้ประสานงานสื่อของคุณที่เตรียมตัวมาอย่างดี

ประเด็นพูดถือเป็นการลงทุนอย่างดี เพราะเราจะใช้แล้วใช้อีกในจดหมายถึงบรรณาธิการ ใบแถลงข่าว โปสเตอร์ แผ่นพับ และการสัมภาษณ์

• อย่าพูดติดลมโดยเด็ดขาด และอย่านึกเอาเองตามชอบใจ ไม่อย่างนั้น เป็นไปได้ว่าคุณจะพูดอะไรที่คุณจะเสียใจภายหลัง
• แปลงสารของคุณให้เป็นประโยคเด่น และเป็นภาษาที่ผู้รับสารวงกว้างจะเข้าใจได้
• ประโยคเด่น (soundbite) คือรูปแบบสารของคุณที่สั้นและมีพลังที่คุณจะพูดจบได้ใน 8 – 10 วินาที สำหรับพวกเราส่วนมากแล้ว ประโยคเด่นที่ดีไม่ได้เกิดขึ้นมาเอง ดังนั้นคุณจึงต้องใช้เวลาที่จะคิดและฝึก
• ยิ่งคุณพูดยาวเท่าไร ก็เป็นไปได้มากขึ้นเท่านั้นที่สื่อจะทำให้คุณดูโง่เง่า ประโยคเด่นควรจะมีการเขียนเตรียมไว้ก่อนและจดจำให้ขึ้นใจ

วิธีการที่ดีที่จะเตรียมพร้อมสำหรับงานสื่อก็คือการเตรียมชุด “ประเด็นพูด” ให้กับทุกๆ คน ประเด็นพูดเป็นเหมือนเค้าโครงสั้นๆ แต่ละประเด็นจะเขียนให้เป็นประโยคที่สมบูรณ์ ไม่ใช่เป็นคำๆ เว็บไซต์ของปฏิบัติการที่ใหญ่ๆ มักจะมีประเด็นพูดอยู่แล้วที่เราจะหยิบมาใช้ได้ เราจะหยิบมาใช้ทั้งดุ้นเลยก็ได้ แต่นักกิจกรรมแต่ละคนอาจจะปรับให้เข้ากับความร้อนแรงและความรู้ของตนเองก็จะดีกว่า ท่องประเด็นพูดให้ขึ้นใจและฝึกพูดซ้ำๆ ก่อนที่นักข่าวจะติดต่อคุณ และในขณะที่อยู่ในงานที่จัดขึ้น จงทำให้ความจำแจ่มใสเข้าไว้เพราะความเครียดมีวิธีของมันที่จะทำให้เราลืมได้ นี่อาจจะฟังดูซ้ำๆ ซากๆ แต่การนำเสนอสารอย่างต่อเนื่องและเรียบง่ายต่อชุมชนของคุณจะช่วยคน “ที่อยู่ข้างนอกนั่น” เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

ถ้าเตรียมประเด็นพูดในการประท้วงครั้งใหญ่ให้เชื่อมโยงกับสิ่งที่เกิดในท้องถิ่น จะช่วยทำให้สิ่งต่างๆ เป็นเรื่องใกล้ตัวมากขึ้น เช่น ในไม่ช้ารัฐโคโลราโดก็จะมีการปลูกข้าวโพดที่มีการดัดแปลงพันธุกรรม (“ยาชีวภาพ”) ที่อาจจะมีสารฆ่าเชื้ออสุจิ ซึ่งจะเพิ่มความเชื่อมโยงกับอำนาจของเทคโนโลยีพันธุกรรมและของบรรษัทโดยทั่วไป หรือ ในการประท้วงข้อตกลงการค้าเสรีที่จะเกิดขึ้น เราอาจจะพูดถึงการไปรษณีย์ท้องถิ่นที่จะถูกแปรรูปเป็นเอกชนโดยบรรษัทต่างประเทศ เราอาจจะสร้างความเชื่อมโยงกับเกษตรกรท้องถิ่นที่กำลังย่อยยับไปเพราะนโยบายมากมายที่เรากำลังต่อสู้อยู่

หลักการของยูโดคือการทำให้คนที่มีกำลังด้อยกว่าสามารถเอาชนะคนที่เหนือกว่าได้ ใช้ความอ่อนหยุ่นและความสุภาพ โต้ตอบเอาชนะความแข็งกร้าวหรือความก้าวร้าว ทำให้คนที่มีอำนาจมากกว่าแพ้ภัยตัวเอง นอกจากนี้ ยูโดด้านสื่อยังหมายถึงการทำให้ประเด็นที่ซับซ้อนซ่อนเงื่อนกลายเป็นเรื่องง่ายๆ แต่ท้าทายโลก ต่อไปนี้เป็นตัวอย่างของการเล่นยูโดด้านสื่อ 

ถาม: “คุณออกมาที่นี่เพื่อจะถูกจับหรือ”

ตอบ: “ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะถูกจับ เราไม่ได้ต้องการเข้าคุก แต่เรายินดีที่จะเอาเสรีภาพของเราเข้าเสี่ยงเพื่อจะช่วยให้มีการยกเลิกโทษประหารชีวิต” 

อย่าได้รู้สึกว่าเป็นภาระผูกพันที่ต้องตอบคำถามยากๆ คุณอาจจะยกเอาประโยคเด่นในเอกสารที่เกี่ยวข้องมาตอบก็ได้

ถาม: “คนที่นี่กี่คนที่กำลังจะถูกจับ”

ตอบ: “พวกเรามาที่นี่เพื่อปกป้องป่าต้นเร้ดวูดโบราณที่หลงเหลืออยู่แห่งสุดท้าย” 

มักจะมีการตอบโต้ระดับคลาสสิกอยู่เสมอ 

“ฉันขอเลือกไม่ให้สัมภาษณ์ ให้ฉันแนะนำคุณให้รู้จักกับคุณ… ที่เป็นผู้ประสานสื่อมวลชนของเราดีกว่า”

ฟังให้ออกว่าคำถามนั้นเกิดจากการสันนิษฐานด้านลบ ดึงมันออกมาให้เห็นกันชัดๆ และทำให้มันเป็นกลางๆ ตัวอย่างเช่น

ถาม: “คุณไม่ผิดหวังเหรอที่วันนี้ อัตราคนออกมาร่วมมีน้อย”

ตอบ: “จริงๆ แล้วเราประหลาดใจทีเดียวว่าคนมาที่นี่มากมายขนาดนี้ ทั้งที่บอกกล่าวกระชั้นมาก”

ถาม: “คุณคิดว่าความเชื่อของคุณจะยอมให้คุณละเมิดกฎหมายได้หรือ”

ตอบ: “บางครั้งพวกเราเชื่อในการละเมิดกฎหมายเล็กๆ น้อยๆ เพื่อปกป้องเสรีภาพหรือว่าชีวิตของเราจริงๆ นี่เป็นหลักการของการดื้อแพ่งซึ่งพัฒนาขึ้นมาโดยชาวอเมริกันที่ยิ่งใหญ่สองท่านคือเฮนรี่ เดวิด เธอโร และมาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์”

ยากเหมือนกันที่จะย้ำให้เห็นว่าการท่องจำประเด็นพูดกับประโยคเด่น และซ้อมพูดให้คนอื่นเข้าใจภายใต้ความกดดันนั้นสำคัญขนาดไหน พวกเราบางคนก็ไปเข้าอบรมที่นักกิจกรรมใช้กล้องวิดีโอบันทึกภาพจริงเพื่อฝึกหัดและเอามาวิพากษ์วิจารณ์กัน นี่ยากกว่าที่คุณคิดเสียอีก และพวกเราส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ “พูดเป็นธรรมชาติ” ด้วย ลองใช้วิธีเหล่านี้ดู

• ฝึกซ้อมหน้ากระจก
• ฝึกซ้อมกับเพื่อน เล่นบทบาทสมมติว่ากำลังถูกสัมภาษณ์
• ฝึกซ้อมกับปากกาใช้แทนไมโครโฟน ให้เพื่อนถือมันยื่นใส่หน้าคุณแล้วถามคำถามแบบมีเล่ห์เหลี่ยม
• ถ้าคุณมีการส่งสารที่สะดุดตาบนตัวของคุณ หรือส่วนหนึ่งส่วนใดของการแต่งกาย (ขอแนะนำให้คุณทำแบบนี้อย่างยิ่ง) ลองขยับตัวไปมาให้มันมองเห็นได้ชัดๆ เด่นแค่ไหนเวลาออกกล้อง และอ่านได้สะดวกหรือเปล่า   
• ตอนที่คุณฝึกซ้อม ให้นึกเอาไว้ถึงคำตอบ 2 ประเภทที่ค่อนข้างง่ายเอาไว้ตอบนักข่าว
  • เมื่อคุณไม่ได้เตรียมตัวหรือไม่มีแรงจูงใจที่จะตอบ ก็ส่งต่อให้กับผู้ประสานงานสื่อมวลชน อาจจะเป็นคนที่อยู่ในเมืองของคุณหรือคนที่อยู่ที่การปฏิบัติการก็ได้
  • กลับไปหาสารของคุณโดยทันที (คุณก็ไม่ถึงกับต้องระมัดระวังท่าทีมากนักถ้าจะเปลี่ยนเรื่อง ก็ลองฟังวิธีที่พวก สส. ที่คุณเลือกเข้าไปพูดดูสิ) เช่น

นักข่าว: “คุณกำลังวางแผนจะถูกจับกุมใช่ไหม”

คุณ: “ฉันมาที่นี่ก็เพราะวันหนึ่งๆ มีเด็ก 30,000 คนกำลังจะตาย เนื่องจากนโยบายขององค์การการค้าโลกที่ทำให้อาหารเข้าถึงได้ยาก”

เพื่อให้ดูดีขึ้นอีกหน่อย … ก็ย้อนเอาคืนไปยังคำถามด้วย

นักข่าว: “คุณกำลังวางแผนจะถูกจับกุมใช่ไหม”

คุณ: “ฉันมาที่นี่ก็เพราะวันหนึ่งๆ มีเด็ก 30,000 คนกำลังจะตาย เนื่องจากนโยบายขององค์การการค้าโลกที่ทำให้อาหารเข้าถึงได้ยาก ถ้าตำรวจเลือกที่จะจับกุมฉัน นี่เป็นแค่สิ่งเล็กน้อยที่ต้องแลกออกไปเท่านั้นเมื่อเทียบกับความตายของเด็กแม้แต่เพียงคนเดียว”

มันฟังดูชัดเจนดี และก็ได้ผล

เมื่อพูดกับนักข่าว คุณคงไม่ต้องการกล่าวโทษตัวคุณเองหรือคนอื่นๆ โดยบังเอิญ และคุณคงไม่ต้องการจะเสี่ยงกับคดีอาญาที่อาจจะเชื่อมโยงกับกิจกรรมที่คุณได้รู้เห็น

ทำให้เรื่องของคุณเป็นเรื่องสาธารณะ (ข้อมูลที่เป็นคำเตือนต่อไปนี้มาจากกลุ่ม MAD-Miami Activist Defense)

เมื่อประชาชนตกเป็นเหยื่อของความรุนแรงของตำรวจ หรือถูกละเมิดสิทธิ เป็นธรรมดาที่เขาจะต้องการบอกเล่าเรื่องของตัวเองแก่สาธารณะ องค์กรเอ็มเอดี สนับสนุนให้นักกิจกรรมพูดความจริงถึงสิ่งที่เกิดขึ้น และบีบให้สื่อมวลชนยอมรับรู้ความโหดร้ายของตำรวจและการปราบปรามของรัฐบาล บ่อยครั้งที่การทำเช่นนี้เป็นประโยชน์ต่อทั้งตัวผู้ตกเป็นเหยื่อ (การระบายความคับแค้นออกมา) และต่อ “มูลเหตุของเรื่อง” (ให้หลักฐานและทำให้เป็นได้ที่จะเผยแพร่การถือสิทธิใช้ความรุนแรงโดยตำรวจออกไป) อย่างไรก็ดี ยังมีปัญหาบางประการที่จะเกิดขึ้น ถ้าคนเปิดเผยเรื่องราวของตนเองต่อสาธารณะก็อาจจะส่งผลต่อคดีอาญา (อาจจะเป็นคดีที่มากกว่าแค่คดีของเหยื่อคนนั้น) และส่งผลต่อการเรียกร้องสิทธิพลเมืองอื่นใดที่จะกระทำในอนาคต ทันทีที่เรื่องของคุณปรากฏออกไปหรือแบ่งปันให้รับรู้กันในที่สาธารณะ (ทางหนังสือพิมพ์ อินเตอร์เน็ต หรืออื่นๆ) มันก็ไม่มีเอกสิทธิความเป็นส่วนตัวที่ไม่เปิดเผยอีกต่อไปแล้ว ซึ่งเอกสิทธินี้อาจจะยังคงมีอยู่ถ้าคุณเล่าให้เอ็มเอดีหรือทนายของคุณฟัง ข้อมูลเหล่านี้อาจย้อนคืนมาเพื่อหลอกหลอนคุณและคนอื่นได้

 คำแนะนำต่อไปนี้คุณนำไปใช้ประโยชน์ได้

1. พยายามหาคำแนะนำจากทนายความว่าเรื่องราวของคุณจะส่งผลกระทบต่อคดีอาญาของคุณและของคนอื่นอย่างไร และมันอาจจะส่งผลต่อการเรียกร้องทางแพ่งของคุณและคนอื่นๆ อย่างไร
2. โดยทั่วไปแล้ว การระบุชื่อคนอื่นในเรื่องราวของคุณไม่เป็นประโยชน์เลย และตัวคุณเองก็อาจจะอยากใช้นามสมมติด้วย 
3. คุณควรเชื่อมโยงชนิดของความรุนแรงที่กระทำต่อคุณเข้ากับการบาดเจ็บที่เกิดขึ้น แต่อย่าระบุการกระทำของคุณเองในรายละเอียด
4. ถ้าคุณทำเรื่องของคุณให้เป็นเรื่องสาธารณะและให้วิธีการติดต่อไว้ คุณควรเตรียมตัวที่จะรับมือกับคนที่ต้องการถามคำถามและทราบรายละเอียด แต่ไม่ควรรู้สึกว่าเป็นภาระที่จะต้องตอบ เว้นแต่ว่าคุณต้องการ จงจำไว้ว่า คุณเป็นฝ่ายควบคุมสถานการณ์
5. จงหลีกเลี่ยงการถกเรื่องนี้โดยเด็ดขาดถ้าข้อกล่าวหาทางอาญายังอยู่ในระหว่างการพิจารณา (ไม่ใช่เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งในเรื่องเท่านั้น แต่เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกตำรวจแก้แค้นด้วย ในขณะที่คดีอยู่ระหว่างการพิจารณา) ถ้าข้อกล่าวหาต่อคุณยังอยู่ระหว่างการพิจารณาและต้องการที่จะพูดต่อสาธารณะจริงๆ เราขอแนะนำให้คุณปรึกษาองค์กรเอ็มเอดีหรือทนายความของคุณก่อน

ใบแถลงข่าว (หรือข่าวแจก) เป็นวิธีการหลักที่เราจะกระตุ้นความสนใจของสื่อมวลชนต่อกิจกรรมของเรา ความหวังก็คือ ในที่สุดเราจะได้บทความอะไรสักอย่างหนึ่ง ที่จะทำหน้าที่ให้ข้อมูลกับประชาชนและทำให้เขาสนใจ (หรือไปร่วมงาน)  วิธีที่จะทำอีกทางหนึ่งคือการไปลงไว้ในปฏิทินกิจกรรมของชุมชนให้ทั่วเมือง หนังสือพิมพ์หรือวิทยุที่สนใจข่าวท้องถิ่นมักจะมีปฏิทินกิจกรรมชุมชน ปฏิบัติการให้ความรู้จะคล้ายๆ กับกิจกรรมบริการสังคม และ “การแจ้งข่าวบริการสังคม” ก็เป็นวิธีการอย่างดีที่จะทำให้สาธารณชนทราบ สื่อมวลชนมักจะให้ความสนใจกับข่าวบริการสังคมเป็นพิเศษ และอาจจะมีทางให้ได้ออกรายการวิทยุสัก 30 วินาทีด้วย

• ก่อนที่คุณจะเขียนใบแถลงข่าวที่แย่ๆ (ซึ่งเขียนได้ง่าย) พยายามหาตัวอย่างใบแถลงข่าวดีๆ สักชิ้นหนึ่ง ลองดูคำแนะนำของเว็บไซต์นักกิจกรรมว่าด้วยการหาประโยชน์จากสื่อมวลชน (An Activists’ Guide to Exploiting the Media) โดยจอร์จ มงเบียต (George Monbiot) มีเคล็ดลับดีๆ ในการเขียนใบแถลงข่าว บางส่วนได้นำมาใส่ไว้ในภาคผนวก
• โทรศัพท์ถึงนักข่าว ภายหลังจากส่งใบแถลงข่าวแล้ว
• รวบรวมและรักษาบัญชีรายชื่อติดต่อสื่อมวลชน คุณจะได้รู้ว่าใบแถลงข่าวของคุณควรจะส่งไปที่ไหนและถึงใคร 
• กลุ่มต่างๆ ที่อยู่ในชุมชนมาเป็นเวลานาน และ/หรือที่เคยทำการสร้างสัมพันธ์นักข่าวเป็นผู้ที่เราควรทำความรู้จักอย่างยิ่ง

การจัดการประชุมแถลงข่าวดีๆ นั้นไม่ได้ยากเกินไป แต่คุณก็ยังคงต้องคิดให้ถี่ถ้วน และทำแผนการออกมา

• เลือกสถานที่ที่ไปมาง่าย (ที่สนามหญ้าหน้าศาลหรือห้องสมุดก็ดี)  
• เลือกเวลาที่เหมาะสม (ภายในสองสามชั่วโมงหลังจากการพูดคุยกันในงาน)
• ส่งใบแถลงข่าวของงานนั้นออกไป
• จัดลำดับผู้พูดที่สามารถนำเสนอประเด็นได้อย่างแจ่มชัด ถ้ามี “เหยื่อ” ของประเด็นที่คุณกำลังจัดอยู่ ดูว่ามีใครยินดีจะพูดกับสื่อมวลชนบ้างหรือไม่
• ขอให้ผู้พูดเขียนคำแถลงการณ์และอ่านด้วย 
• เชิญคนที่เหมือนกับเป็นพิธีกรมาทำหน้าที่ดำเนินการแถลงข่าว และเรียกคำถามจากนักข่าวด้วย
• ตรวจสอบว่าผู้พูดทุกคนรู้อย่างชัดเจนว่าจะมีความเสี่ยงต่อประเด็นทางกฎหมายใดๆ หรือไม่

• จัดหน้าตาประเด็นพูดเสียใหม่ให้มีงานศิลป์และข้อมูลเฉพาะของงานนั้นๆ และแจกจ่ายไปในที่ที่เห็นได้ชัดเจน
• ปึกแผ่นพับที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ในห้างสรรพสินค้าหรืออะไรทำนองนี้ก็ทำงานได้ผล มีหลายที่ที่ยอมให้เราวางแผ่นพับหรือติดโปสเตอร์
• บางทีการใช้แป้งเปียกก็เป็นวิธีที่ดีที่จะติดโปสเตอร์ของคุณ 
• มหาวิทยาลัยต่างๆ ก็เป็นจุดติดโปสเตอร์ที่ดี ให้แน่ใจว่าคนที่ใส่ชื่อไว้ว่าเป็นผู้รับติดต่อสอบถามได้เตรียมตัวที่จะพร้อมอธิบายประเด็นและให้ข้อมูลได้ ก่อนที่จะเอาโปสเตอร์ไปติด เพราะว่าบางครั้งนักข่าวก็จะติดต่อมาเมื่อได้เห็นโปสเตอร์นั้น
• ให้แน่ใจว่าโปสเตอร์ลงเรื่องที่จำเป็นครบแล้ว ให้บอกวิธีการติดต่อสอบถามด้วยเพื่อว่าคนที่สนใจจะถามถึงข้อมูลสำคัญอื่นใดที่คุณอาจลืมใส่ไว้ พยายามตอบคำถาม “ใคร” (ใครควรจะมา ใครจะเป็นผู้สนับสนุนการจัดกิจกกรม ใครที่จะติดต่อเพื่อให้ได้ข้อมูลเพิ่มเติม) “อะไร” (เป็นกิจกรรมอะไร) “เมื่อไร” และ “ที่ไหน” (อย่าทึกทักเอาเองว่าคนที่เห็นโปสเตอร์ของคุณรู้ว่า “คล้าก 301“ แปลว่าอะไร) และ “อย่างไร” เป็นพิเศษสำหรับคนเข้าร่วม เช่น เขาควรแต่งกายตามสบายได้หรือไม่ (เช่นถ้าเป็นการอบรม) หรือควรเตรียมเงินไปด้วยหรือไม่ ส่วนคำถาม “ทำไม” ควรมาจากประเด็นพูดของคุณ
• อย่าลืมตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดเหล่านี้ซ้ำหลายๆ ครั้ง ก่อนที่จะไปขั้นตอนต่อไป คุณต้องใช้ข้อมูลเหล่านี้ในรูปแบบอื่นๆ สำหรับการเข้าหามวลชนด้วย ดังนั้นจึงต้องทำให้ถูกต้อง

หนังสือ

• Spin Work โดยโรเบิร์ต เบรย์
• Making the News โดยซาลซ์มาน 

เว็บไซต์ Activist Guide to Exploit the Media โดย จอร์จ มงเบียต